چالش های مدنی برای صلح در افغانستان
درک چالش های داخلی برای صلح یا حمایت از یک جنگ دامه دار!
مصطفی کمال، فعال مدنی و مدافع حقوق بشر
ن مشارکت کامل دولت افغانستان با طالبان در حال مذاکره است.
صلح یک گزینه بسیار نامشخص است هیچ توصیف رسمی از شرایط صلحی که دولت اکنون به دنبال مذاکره برای آن است وجود ندارد، اما گزارش‌های رسانه‌ها نشان می‌دهد که ممکن است در حال بررسی برداشتن کامل حمایت نظامی خود ظرف یک تا دو سال پس از آتش‌بس باشد و گزارش‌های دیگر نشان می‌دهد که این کشور در حال بررسی کاهش ۵۰ درصدی پرسونل نظامی ایالات متحده است، حتی اگر برای صلح مذاکره‌ی در بین نباشد.
تا اواخر ماه آگست ۲۰۱۹، طالبان به رد هرگونه مذاکره رسمی صلح با دولت افغانستان و فعالیت نظامی و اعمال خشونت آمیز آن در حین مذاکره با ایالات متحده ادامه دادند. گروه‌های تروریستی مانند داعش-خراسان و همچنین انشعاب‌های فراوان در دولت و ساختار سیاسی افغانستان به این تهدید می‌افزایند. طالبان به آتش بس های پیشنهادی توسط دولت هیچ توجه و علاقمندی نشان ندادند و هیچ تمایل آشکاری برای پذیرش صلح پایدار با هر شرایطی جز خود نشان نداده است. ممکن است طالبان مذاکرات صلح را ابزاری برای مذاکره در مورد خروج ایالات متحده و سایر نیروهای متحد و مقدمه ای برای صلحی بدانند که می توانند از آن برای به دست آوردن کنترول افغانستان استفاده کنند.
در عین حال، گزینه های دیگر بهتر نیستند منظور آنها فروپاشی تقریباً قطعی دولت افغانستان است، یا ادامه جنگ به طور نامحدود بدون هیچ چارچوب زمانی مشخص برای پیروزی و یا ظهور یک دولت که بتوانند به تنهایی بجنگد یا به عنوان یک دولت مدنی مؤثر عمل کند.
بیشتر تحلیل این سه گزینه بر شرایط احتمالی صلح، پیشرفت فوری در جنگ و یا انتخابات آینده افغانستان و مشکلات سیاسی فوری افغانستان متمرکز شده است. این‌ها همه موضوعات مهمی هستند، اما به مشکلات اساسی در نیروهای امنیتی افغانستان که توانایی های نظامی آن را برای مدت نامعلومی در آینده محدود می کند، یا به مقیاس مشکلات مدنی در افغانستان که باعث حکومت ناموفق افغانستان شده و آن را معادل یک کشور شکست خورده ساخته و آینده آن را در اجرای واقعی هرگونه صلح یا تلاش برای ادامه جنگ شکل خواهد داد.
بسیاری روندهای کنونی جنگ و میزان کنترول و نفوذ دولت افغانستان یا طالبان بر کشور بستگی دارد. اگر مذاکرات صلح منجر به خروج نیروهای ایالات متحده و حمایت قاطع شود، یا اگر ایالات متحده کاهش عمده نیروها را انجام دهد، تا چه حد نیروهای دولتی افغانستان می توانند به تنهایی بایستند.
با این حال، آنها به برخی از کل نیروی انسانی ارتش ایالات متحده وابسته نیستند. آنها به افزایش گسترده پشتیبانی هوایی جنگی ایالات متحده از سربازان افغان وابسته هستند - بخش عمده ای از آن ناشی از حمله از راه دور و سیستم های داعش و تحقیق است. در مورد حمایت مستقیم جنگ زمینی ایالات متحده از واحدهای زبده ارتش و پلیس افغانستان، و در مورد تغییرات در قطار و تلاش های کمکی که اکنون تا سطح واحد جنگی افغانستان یا کانک عمل می کند. این حمایت ایالات متحده است که برای بقای نیروهای افغان و دولت افغانستان - در صورت عدم دستیابی به صلح یا موفقیت آمیز بودن آن و اجرای صلح در صورت به چالش کشیده شدن توسط طالبان، حیاتی است.
جنگ و تهدید طالبان تنها نیمی از مشکلات افغانستان است. نیمه دوم شامل شکست عظیم آن در حکومت داری، در توسعه اقتصادی و اجتماعی، در مقابله با جمعیت به سرعت در حال رشد آن و در مواجهه با این واقعیت است که تا حد زیادی به یک «اقتصاد مواد مخدر» تبدیل شده است.
