گروهای رادیکال تروریستی و جوانان

گروهای رادیکال تروریستی و جوانان

حمیدالله یوسفزی

گروه های رادیکال و افراط گرا از جوانان افغانستان در بیش از یک دهه گذشته برای گسترس ایدیولوژی تخریب کارانه و سیاسی خود استفاده اعظمی را برده و می برند. ولی جهت مقاله با موضوع هیچ گونه استراتیژی ملی مجزی تدوین نگردیده است.

مطالعات زیادی پیرامون رادیکال سازی جوانان مسلمان صورت گرفته است ولی کار اندکی در این زمینه برای جوانان افغانستان صورت گرفته است. زیرا گرایش به تندروی و افراط گرایی هنوز به عنوان یک منبع خشونت در افغانستان به حساب می آید. از طرفی هم براساس آمارها افغانستان بزرگترین نیروی جوان را در سطح جهان تشکیل میدهند.

برخی مطالعات نشان داده است که ایدیولوژی های مذهبی، وضعیت اجتماعی- اقتصادی، نا رضایت های سیاسی، حکومتداری ضعیف و محرومیت های فردی سبب گردیده است که اکثریت جوانان به گروه های رادیکال و افراط گرا خشونت آمیز بپیوندند.

بی ثباتی سیاسی، منازعات خشونت بار، بحران اجتماعی- اقتصادی در طول چهار دهه گذشته سبب تاثیرات مخرب بالای رفاه شهروندان کشور گردیده است. بناً در این زمینه نیاز است که استراتیژی های کوتاه مدت و درازمدت تدوین گردد تا شهروندان کشور ما در امورات مدنی و اقتصادی سهم معنی دار پیدا کنند. درک روند رادیکال سازی و عناصر افراط گرایی خشونت آمیز برای طرح و تدوین استراتیژی مقابله علیه آنان خیلی موثر می باشد.

با این حال تمام مدارس دینی که در سراسر کشور فعالیت دارند باید تحت نظارت دولت افغانستان قرار بگیرند و محتویات آموزشی ارزیابی و برررسی گردد. چون بسیاری از این مدارس به بهانه آموزش آموزه های دینی، نوجوانان و جوانان را با آموزش های افراط گرایی خشونت آمیز و افکار تندروی مجهز می سازند.

رادیکال سازی کاری نیست که در یک شبه و یا از ملاقات دو جانبه با مستخدمین افراطی انجام شود، بلکه این کار در طول زمان صورت می گیرد. بنابراین والدین در این زمینه یک نقش کلیدی را در شناسایی از نشانه های افراط گرایی در وجود فرزندان شان بازی می کنند، پیش از آنکه و ضعیت از کنترول آنان خارج گردد. والدین باید تمام محتویات آموزشی فرزندان شان را بدانند. اساساً در افغانستان افراط گرایی خشونت آمیز در پاسخ به گسترس فقر و بیکاری افزایش یافته است، اما یک مطالعه نهاد میرسی کوربس در سال 2015 نشان می دهد که ریشه های خشونت سیاسی در فقر نیست، بلکه در بی عدالتی ها می باشد.

از سوی هم جوانان در جستجوی داشتن یک زنده گی بهتر می باشد. آنان دارای انرژی و ظرفیت فزیکی و دماغی برای بهبود کیفیت سطح زنده گی شان می باشند. اگر در این زمینه حکومت و در سطح کل جامعه برای انتقال این انرژی بسوی گام های مثبت ناکام بمانند، در این حالت است که جوانان در جستجوی منابع دیگر برای مقاصد خود خواهند شد.

در چنین شرایطی گروهای افراطی مانند طالبان از رسانه ها به عنوان وسیله تبلیغات سیاسی خود استفاده اعظمی را می برند. گروهای تروریسی و افراطی از این نیروی جوان برای تخریب افغانستان استفاده می برند و برای آنان پیام های مخرب و ویرانگی جامعه را القا می دارند. این گروه ها با پیام های فرینده به جوانان می گویند که کامیابی نزدیک است و بی عدالتی ها به زودی خاتمه خواهد یافت.